Στην διάρκεια του επαναστατικού κινήματος οι στρατηγικές που ακολουθήθηκαν διακρίθηκαν κυρίως ανάμεσα σε αυτές των πολιτικών του ηγεμονισμού και αυτές του πλήθους.
-Η συγκεντρωτική - ηγεμονική πυγμή του μαρξιστικού - λενινιστικού μοντέλου επέφερε στις αρχές του 20ου αιώνα ένα δυνατό επαναστατικό ρήγμα στον καπιταλισμό αλλά απέτυχε να εγκαθιδρύσει μια χειραφετημένη κοινωνία.
-Ο σοσιαλδημοκρατικός ηγεμονισμός της θεσμικής διαχείρισης και των μεταρρυθμίσεων κατάφερε να αναβαθμίσει συχνά τις συνθήκες ζωής των πολλών αλλά δεν επέδρασε στην ισότιμη συμμετοχή της κοινωνικής ζωής και στον ελεύθερο προσδιορισμό της και επιπλέον στις σημερινές συνθήκες αδυνατεί να υπερασπιστεί αυτές τις όποιες κατακτήσεις κέρδισε στο παρελθόν.
Τα αντικρατικά και μη ηγεμονικά κινήματα κατόρθωσαν ενίοτε να ιδρύσουν κοιτίδες κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης. Απέτυχαν όμως να τις επεκτείνουν ή να τις διατηρήσουν σε βάθος χρόνου, περιχαρακώνοντας τη ριζική ισοελευθερία σε ισχνές μειονότητες, φευγαλέες στιγμές και ευκαιριακές νησίδες σε ένα αρχιπέλαγος ανισότητας και υποταγής.
Αυτές οι στρατηγικές του παρελθόντος επιδρούν ακόμα και σήμερα σε εμάς μέσα σε μια εποχή αναδιάταξης του καπιταλισμού που ανατρέπει όλες τις μέχρι τώρα δομές και βεβαιότητες της ζωής.Στο αβέβαιο και ακαθόριστο αυτό μέλλον που προδιαγράφεται μπροστά μας, και εν μέσω του δημοκρατικού γεγονότος των "πλατειών", ποιες θα μπορούσαν να είναι οι "πολιτικές ελευθερίες" της σύγχρονης νεωτερικότητας; μπορεί να υπάρξει σύζευξή ή μόνο ανταγωνισμός των μεταξύ αυτών στρατηγικών;
Αυτά είναι κάποια από τα θέματα που θα μας απασχολήσουν στην εκδήλωση της 11ης Ιουνίου στις 7.00μμ στον 2ο όροφο του Μικρόπολις και θα γίνει με αφορμή την παρουσίαση από τον συγγραφέα του Αλέξανδρο Κιουπκιολή του βιβλίου: "Πολιτικές της Ελευθερίας" εκδόσεων Εκρεμμές.
άλλη δημοκρατία