ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΠΑΤΡΙΔΑ
Από την πρώτη στιγμή αλλά και μέχρι την τελευταία που θα βρισκόμαστε σε
αυτόν τον αγώνα, στεκόμαστε όχι μόνο απέναντι στην καταστροφή του
περιβάλλοντος, αλλά και απέναντι στο κράτος και τα αφεντικά, ξένα και
ντόπια. Καμία σημασία δεν έχει άλλωστε η προέλευσή τους, μιας και σκοπός
τους είναι το κέρδος κι όχι καμία “ανάπτυξη του τόπου” ή κανένα “εθνικό
συμφέρον”.
Σε μία περίοδο που για την καθημερινή επιβίωση γίνεται αγώνας, και όλο
και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας φτωχοποιούνται, τα συμφέροντα των
από πάνω βαφτίζονται εθνικά, η καταστροφή βαφτίζεται ανάπτυξη και η
απειλή του εκφασισμού της κοινωνίας αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα.
Για μας λοιπόν το διακύβευμα του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού,
δεν είναι αν τα μεταλλεία θα ανήκουν σε εταιρία ελληνική, καναδική ή στο
κράτος, αλλά ότι δεν πρέπει να γίνουν. Έτσι το να υπερασπιζόμαστε “το
δάσος το νερό και τις ζωές μας” δεν ταυτίζεται με κανένα πατριωτικό
καθήκον. Γιατί, όπως τα συμφέροντα και οι τακτικές των αφεντικών, έτσι
και η αξιοπρέπεια αυτών που αντιστέκονται, δεν γνωρίζει σύνορα.
Επίσης, δεν σκεφτήκαμε ποτέ να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στο ΣτΕ,
καθώς ως όργανο του κράτους, ο ρόλος του δεν είναι να μπλοκάρει αλλά να
διευκολύνει την λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος. Άλλωστε ακόμα
και το σύνταγμά τους είναι ξεκάθαρο. Όταν τίθεται θέμα εθνικής
οικονομίας και άρα κερδοφορίας, το περιβάλλον και οι ζωές μας μπαίνουν
σε δεύτερη μοίρα.
Αυτός ο αγώνας, όπως και κάθε αγώνας θα πρέπει να βασίζεται στις δικές
μας δυνάμεις, χωρίς να περιμένουμε κανέναν από μηχανής θεό να μας σώσει.
Αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως κομμάτι των αγώνων που διεξάγονται σε
όλο τον πλανήτη ενάντια στην καταδυνάστευση των ζωών μας και του
περιβάλλοντος.
ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΧΙΛΗ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ
Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης Ενάντια στα Μεταλλεία Χρυσού
