Προβολή: Week-end (1967) του Jean-Luc Godard
Το Weekend είναι κάτι σαν μαύρη κωμωδία, που αποτυπώνει ένα σαββατοκύριακο κόλαση. Στον πυρήνα της, η ταινία αποτελεί σάτιρα της υποκρισίας της (μικρο)αστικής τάξης.
Η Κορίν και ο Ρολαν είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι, έχουν και οι δυο κρυφούς εραστές, έχουν και οι δύο σχέδια για να βγάλουν από τη μέση τον άλλο. Μπαίνουν στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας να διαπιστώσουν αν μπορούν να πάρουν την κληρονομιά από τον μελλοθάνατο πατέρα της Κορίν, αλλά τα πράγματα περιπλέκονται γρήγορα. Το πρώτο πρόβλημα είναι ένα γιγάντιο τρακάρισμα. Η σκηνή αποτελεί μια από τις πιο διάσημες σεκάνς του Γκοντάρ, ως μια οκτάλεπτη συνεχόμενη λήψη ενός μεγάλου, μεγάλου αυτοκινητιστικού δυστυχήματος. Στη συνέχεια η ταινία γίνεται πιο πολιτική.
Η ταινία αποτελεί ντοκουμέντο της έντονης πολιτικής αναταραχής στη Γαλλία του '60 (γυρίστηκε μια χρονιά πριν το 1968), της πάλης μεταξύ των τάξεων, αλλά και μεταξύ παλαιότερων και νεότερων γενιών.
Ο Γκοντάρ έχει προσέξει ώστε η ταινία να μην αποτελέσει ένα απροκάλυπτο μανιφέστο κάποιας συγκεκριμένης πολιτικής πρακτικής.
"Ο καπιταλισμός γελοιοποιείται ασύστολα με σαρκαστικό τρόπο, εκεί όπου το αυτοκίνητο φετιχοποιείται ως ιερό τοτέμ, όπου άνθρωποι βεβηλώνουν νεκρούς για να τους αφαιρέσουν ένα μοδάτο παντελόνι καμπάνα, εκεί όπου κλαίνε πάνω στα πτώματα για μια καμένη τσάντα πολυτελούς οίκου κι όχι για ένα καμένο πρόσωπο, εκεί όπου η επανάσταση δεν είναι παρά το ένστικτο επιβολής του δυνατού ζώου πάνω στο αδύναμο. "
Η Κορίν και ο Ρολαν είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι, έχουν και οι δυο κρυφούς εραστές, έχουν και οι δύο σχέδια για να βγάλουν από τη μέση τον άλλο. Μπαίνουν στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας να διαπιστώσουν αν μπορούν να πάρουν την κληρονομιά από τον μελλοθάνατο πατέρα της Κορίν, αλλά τα πράγματα περιπλέκονται γρήγορα. Το πρώτο πρόβλημα είναι ένα γιγάντιο τρακάρισμα. Η σκηνή αποτελεί μια από τις πιο διάσημες σεκάνς του Γκοντάρ, ως μια οκτάλεπτη συνεχόμενη λήψη ενός μεγάλου, μεγάλου αυτοκινητιστικού δυστυχήματος. Στη συνέχεια η ταινία γίνεται πιο πολιτική.
Η ταινία αποτελεί ντοκουμέντο της έντονης πολιτικής αναταραχής στη Γαλλία του '60 (γυρίστηκε μια χρονιά πριν το 1968), της πάλης μεταξύ των τάξεων, αλλά και μεταξύ παλαιότερων και νεότερων γενιών.
Ο Γκοντάρ έχει προσέξει ώστε η ταινία να μην αποτελέσει ένα απροκάλυπτο μανιφέστο κάποιας συγκεκριμένης πολιτικής πρακτικής.
"Ο καπιταλισμός γελοιοποιείται ασύστολα με σαρκαστικό τρόπο, εκεί όπου το αυτοκίνητο φετιχοποιείται ως ιερό τοτέμ, όπου άνθρωποι βεβηλώνουν νεκρούς για να τους αφαιρέσουν ένα μοδάτο παντελόνι καμπάνα, εκεί όπου κλαίνε πάνω στα πτώματα για μια καμένη τσάντα πολυτελούς οίκου κι όχι για ένα καμένο πρόσωπο, εκεί όπου η επανάσταση δεν είναι παρά το ένστικτο επιβολής του δυνατού ζώου πάνω στο αδύναμο. "
